By na nowo odkrywać, że na mocy chrztu świętego „nie jesteśmy przechodniami, ale współobywatelami Kościoła, by rodziny chroniły swoją nierozerwalność, za dzieci i młodzież” modlili się pątnicy 44. Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej. Był to też czas dziękczynienia za czerwcową beatyfikację ks. Michała Rapacza, męczennika czasów reżimu komunistycznego, kapłana Eucharystii i Adoracji Najśw. Sakramentu. Ze Wzgórza Wawelskiego dotarło ok. 6 tys. osób, w tym 700 młodych Włochów z Ruchu Communione e Liberazione. Oprócz Włochów byli też pątnicy z 18 krajów świata, np. Brazylii, Kenii, Madagaskaru, Meksyku a nawet Timoru Wschodniego.
W drodze realizowano program roku duszpasterskiego w Polsce: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. W ramach konferencji podejmowany był temat sakramentów Kościoła.
A pielgrzymi przez 8 dni stawali się w drodze ambasadorami dobra, piękna i miłości, sami też tego doświadczając od ludzi, którzy wychodzili do nich z gościnnym sercem.
- To Polska właśnie - mówił ze wzruszeniem 76-letni kapucyn o. Bolesław Kanach, który „na krakowskiej” jest od pierwszej pielgrzymki w 1981r. Zainicjował ją „Biały Marsz” zorganizowany po zamachu na Jana Pawła II. Marsz przeszedł 17 maja 1981 r. z Krakowskich Błoń do Rynku Głównego. Od tej pory „sercem” modlitwy pielgrzymki z Krakowa jest intencja za Ojca Świętego, Kościół i Ojczyznę. - Ludzie się zmieniają, stali się bogatsi, więc wydaje się im, że Bóg nie jest im potrzebny, ale są jeszcze tacy, którzy szukają czegoś, co nie przemija. Kocham Polskę, to moja Ojczyzna. Maryja jest naszą Matką, a Ojczyzna jest matką, która rodzi – mówił zakonnik.
W czasie pielgrzymki dziękowano za czerwcową beatyfikację ks. Michała Rapacza, który w czasie komunistycznej ateizacji, głosił Ewangelię i przypominał o wartościach chrześcijańskich, które z niej wynikają. Starał się na nowo uwrażliwiać sumienia, które po wojnie zatraciły zdolność rozeznawania dobra i zła, prawdy i fałszu. Ówczesnym władzom nie podobało się także jego odważne upominanie się o miejsce Boga i Kościoła w życiu społecznym. Kapłan żył duchem Eucharystii i adoracji Najświętszego Sakramentu, mawiał: „choćbym miał trupem paść, nie zaprzestanę tej Ewangelii głosić i nie wyrzeknę się własnego krzyża”. Nocą z 11 na 12 maja 1946 r. grupa bojówkarzy komunistycznych wykonała wyrok śmierci.
Ks. Jacek Pierwoła, koordynator 44. Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej podkreślił, że ten męczennik za prawdę, nieugięty w sprawach odnoszących się do Boga, nie idący na kompromisy ze złem, jest i dziś ważnym i potrzebnym świadkiem „wiernego trwania przy Chrystusie bez względu na czasy, na okoliczności, które tym czasom towarzyszą”.
Katarzyna Zych z Bochni przyszła z rodziną, w tym z siedmioletnią wnuczką Emilią i dwuipółletnim wnuczkiem Hubertem. Dla pani Katarzyny to 20 pielgrzymka, dla wnucząt pierwsza. – Chcemy pokazać drogę do Pana Boga. Przy okazji są to nasze wakacje, moc emocji i dla dzieci coś innego, czego na co dzień nie mają. Trzeba pokazywać dzieciom inne wartości niż te, które wskazuje świat. Ten świat jest trudny i trzeba dzieciom pokazywać Boga, wspólnotę, bycie razem, wzajemna pomoc. Myślę, że to nas wszystkich bardzo jednoczy – mówiła pątniczka.
Najmłodszy pielgrzym Antoś miał 3 miesiące, najstarszy pan Zbigniew dobiega 87 lat.
Pielgrzymowało 37 sióstr zakonnych, prawie 100 kapłanów, 5 diakonów, 31 kleryków.
Ks. Pierwoła zwrócił uwagę, że w tym roku pojawiło się więcej młodych ludzi, którzy po raz pierwszym wybrali pielgrzymkę. Przypomniał, że czas „świętego wędrowania” był okazją do jeszcze głębszego zanurzenia się w tajemnicy Eucharystii, do czego impulsem stał się niedawno zakończony w archidiecezji Kongres Eucharystyczny. Jak zauważył kapłan, w wielu grupach jeden z etapów pokonywany był w ciszy, a pątnicy adorowali Jezusa w Najświętszym Sakramencie, który niesiony był na przedzie grupy. - Świadczy to o autentycznym przeżywaniu swojej wiary i okazywaniu tej wiary na zewnątrz. Bo jeżeli naprawdę ktoś wierzy, naprawdę spotkał Chrystusa, to swojej wiary nie zamyka dla siebie, ale chce to doświadczenie dawać innym, tym, którzy są obok, także tym, którzy nawet są gdzieś trochę dalej od Kościoła. Potrzebne jest właśnie to dawanie świadectwa, szczególnie teraz w tych współczesnych czasach – mówił kapłan.
Po 5 latach przerwy do pielgrzymowania na Jasną Górę w Pieszej Pielgrzymce Krakowskiej powrócili członkowie wspólnoty Communione e Liberazione (Komunia i Wyzwolenie), założonej w latach 60. we Włoszech przez ks. Luigiego Giussaniego. Ruch obecny jest w 90 krajach, promuje głębokie przekonanie, że wydarzenie chrześcijańskie, przeżywane w komunii, jest autentycznym wyzwoleniem człowieka. Grupa reprezentowana jest nie tylko przez Włochów, ale przez osoby z całej Europy. Jest z nimi 11 włoskich księży. Włoszka Nina przyznała, że potrzebowała jakiejś zmiany w moim życiu, a ta pielgrzymka stała się dla niej najmocniejszym i najpotężniejszym doświadczeniem, na jakie mogła się zdecydować. - Pielgrzymkę rozpoczęłam modlitwą i mam nadzieję, że w przyszłości przyniesie to dobre owoce. Jan Paweł II jest dla mnie bardzo ważny. Kiedy moi rodzice modlili się o dziecko, mieli okazję spotkać się z papieżem z Polski, a po spotkaniu otrzymali łaskę potomstwa, dlatego dla mnie pozostaje pięknym człowiekiem – opowiadała młoda Włoszka.
Grupę młodych Włochów powitał ich rodak nuncjusz apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi.
Pielgrzymka krakowska to także cały „przegląd” duchowości. Salezjanie np. przekonują, że „z nami dojdziesz – nawet wtedy, kiedy będziesz chciał wrócić, będziesz się uśmiechał – nawet wtedy, kiedy będziesz bardzo zmęczony, będziesz się modlił – nawet wtedy, gdy nie potrafisz, będziesz śpiewał – nawet wtedy, kiedy nie umiesz, będziesz słuchał – nawet wtedy, kiedy wszystko cię będzie rozpraszało”. Grupa franciszkańska charakteryzowało 3XR, czyli Rozmodlenie, Roztańczenie, Rozśpiewanie. - Duchowość ignacjańska w pielgrzymowaniu jest bogata w różne narzędzia pomagające w spotkaniu z Bogiem - przekonują jezuici. Pielgrzymowanie w tej grupie to też szansa pogłębienia kierunku, który Bóg wskazuje Kościołowi przez posługę Papieża i dziejącą się historię.
Wyróżnikiem naszej grupy jest balans pomiędzy czasem wspólnej modlitwy (śpiew, godzinki, różaniec czy koronka do Bożego Miłosierdzia), ciszą (medytacja Słowa Bożego, ignacjański rachunek sumienia). Ważnym elementem życia jezuitów jest towarzyszenie duchowe, więc w drodze zawsze jest okazja, aby porozmawiać albo przystąpić do spowiedzi.
Mirosława Szymusik
