Mówią o sobie „światłoczuli” i że pielgrzymka nie jest dla bohaterów, lecz grzeszników szukających Prawdy, że doświadczenie relacji jest jednym z tych „głodów”, które się nie zmienia, a „rozmowa jest jak sakrament”. Na Jasną Górę dotarła 47. Piesza Pielgrzymka Młodzieży i Rodzin Różnych Dróg i Kultur. Wyszli z Podlasia, goszczeni przez prawosławne parafie, odwiedzając miejsca ważne dla katolików i prawosławnych.
Co roku wychodzą z innego miejsca, nie prowadzą zapisów, zawsze niosą ten sam obraz - z jednej strony Jezus Miłosierny, z drugiej Matka Boża Jasnogórska.
W tym roku wyszli od Matki Bożej Różanostockiej na Podlasiu. Na Jasną Górę wchodzą też w białych ubraniach, jak wyjaśnia jedna z pątniczek, „w bieli aniołów”, bo człowiek tęskni za czystością, niewinnością.
To co mocno spaja całą grupę, bo jak się uśmiechają, „po drodze się trochę wleczemy”, to Eucharystia i adoracja Najświętszego Sakramentu do późnych godzin nocnych, „kilometry” rozmów. To miejsce jest dla ludzi jak ich osobista parafia – tutaj przyjmują śluby, tu są przyjmowane sakramenty, w tym roku bierzmowanie i sakrament małżeństwa. Franciszkanin br. Benedykt Stolarski mówi, że przez te 12 dni to jest swego rodzaju „mobilna parafia”, wspólnota, która łączy „wspólne wędrowanie i pragnienie pokoju”. Zakonnik przyznał, że kocha tę pielgrzymkę od lat i na niej uczy się wciąż jeszcze bardziej słuchać drugiego człowieka, uczy się być uważnym, być blisko ludzi, kochać ich bezwarunkowo, przyjmować ich jak członków rodziny i po prostu dawać doświadczenie braterstwa.
- Doświadczenie wspólnoty, relacji jest jednym z tych „głodów”, które się nie zmienia, mimo zmiany pokoleń, trendów, stylów życia - opowiada Anita z Pielgrzymki Młodzieży i Rodzin Różnych Dróg i Kultur, związana z pielgrzymką od kilkudziesięciu lat. To na jednej z pierwszych nawróciła się przez odbytą wtedy spowiedź. Teraz też Anita „utkała” wiersz o „ludziach światłoczułych”, spragnionych relacji – tak widzi piesze pielgrzymowanie na Jasną Górę. Tak jak ona czuje wielu uczestników „Szpakowiska”
Uwagę przykuwały wydziergane na szydełku kolczyki jednej z pątniczek. Edyta Kasperkiewicz dostała je w upominku od jednej z mieszkanek Podlasia. Pochodzi z Białegostoku i organizował tę pielgrzymkę, zabrała na nią nastoletniego syna Ryszarda. To pielgrzymka rodzinna, nie pokonują dziennie większej ilości kilometrów, idą lasami i polami, by i najmłodsi mogli wędrówce sprostać. I aby było więcej czasu na kilkugodzinna adorację Jezusa w Najświętszym Sakramencie.
Alicja i Krzysztofa Niedbalscy obchodzili 40 lecie małżeństwa. Krzysztof po raz pierwszy szedł z tą pielgrzymką w 1981 roku, to był rok nadziei na wolność nie tylko dla Polski, ale i dla Krzysztofa. To dzięki pielgrzymce zaczął też wychodzić z nałogów, a wciągały go popularne wówczas „makowe historie”; „kompot” czy susz. Koledzy, z którymi brał, już ich nie ma. Poznał Alicję i się ożenił, chodzili razem na pielgrzymki, z przerwami na urodzenie dzieci, potem wnuków. Ks. Szpak ich odwiedzał, stał się przyjacielem rodziny. - On płonął miłością do Jezusa i do ludzi – wspominają charyzmatycznego kapłana.
- W tym roku szliśmy w duchu jedności wiary, z uszanowaniem miejsc ważnych dla prawosławia – wyjaśniała Kasperkiewicz. Byli na katolickiej Górze Krzyży w Świętej Wodzie, gdzie pątnicy zostawili swój „krzyż życiowych ciężarów”, odwiedzili Świętą Górę Grabarkę, centralne miejsce kultu prawosławnego w Polsce, gdzie zostawili „krzyże nadziei”, byli też Muzeum Ikon w Supraślu.
- Ta pielgrzymka nie jest dla bohaterów, ani herosów, to pielgrzymka ludzi, którzy szukają relacji miłości, którzy szukają prawdziwego człowieka i szukają prawdy. Tu spotykam autentycznych ludzi, tu nie ma ściemy po prostu - podsumowuje pątniczka.
Pielgrzymka odbyła sie pod hasłem: "Mam nadzieję".
Mirosława Szymusik
